Vergeet mijn niet....

Vergeet mij niet…
In ons hart koesteren we de wens om nooit vergeten te worden. En bij het afscheid van een overleden dierbare, willen we niet dat onze waardevolle herinneringen aan hen vervagen. Samen herinneringen delen, praten over gedeelde momenten, het noemen van de naam - dit alles is van onschatbare waarde. Zo zeggen we vaak: ‘Pas wanneer niemand meer je naam noemt, ben je werkelijk weg.’

Ik herinner me een ontmoeting. Aan tafel zat een jonge moeder, moedig strijdend tegen een ongeneeslijke ziekte. Ze had drie sprankelende kinderen, allen onder de zeven jaar. Op een moment fluisterde ze zachtjes: "Ik hoop zo dat mijn kinderen me niet zullen vergeten." Haar woorden droegen zowel verdriet als hoop in zich. Ze verlangde ernaar dat haar kinderen wisten hoeveel ze van hen hield, haar wensen voor hun toekomst en haar hoop voor hun leven. Ik stelde voor om voor elk kind een persoonlijk boekje te maken, vol herinneringen, verdriet bij het afscheid, maar ook gevuld met haar hoop voor hun toekomst. Dat deed ze, en samen met haar man bepaalden we dat ieder kind zijn boekje zou ontvangen wanneer de tijd rijp was. Zo werd ze onuitwisbaar in de harten van haar kinderen.

Vaak worden na een afscheidsbijeenkomst zaadjes van vergeet-mij-nietjes uitgedeeld. De naam spreekt boekdelen. En bij het zien van de kleine, blauwe bloemetjes, denken we terug aan hen van wie we afscheid namen. Overal komen ze voor, in tuinen, bloemenwinkels en weiden. Heb je je ooit afgevraagd waarom dit bijzondere bloemetje deze naam draagt? Voor een dienst ging ik op zoek naar het verhaal erachter en vond enkele betekenisvolle vertellingen.

Bij de schepping kregen de planten niet alleen een vorm, geur en kleur, maar ook een naam. Onder hen was een lief, klein, blauw bloemetje met een prachtig geel hartje. Verblind door de schoonheid van de schepping vergat ze op te letten. Toen alle planten een naam hadden, was zij haar eigen naam kwijt. "Hoe heet ik?" vroeg ze aan de andere planten. Maar niemand wist het. Ten slotte ging ze naar de Schepper en bekende: "Ik ben een beetje dom, ik ben mijn naam vergeten. Hoe heet ik?" De Schepper glimlachte en antwoordde met drie woorden: "Vergeet mij niet!" Beschaamd kroop het plantje weg tussen het hoge gras. En daar staat ze vandaag de dag nog, altijd steekt ze haar blauwe kopje uit de begroeiing. Als iemand vraagt hoe ze heet, fluistert ze nog altijd bescheiden: "Vergeet mij niet". Een naam die iedereen kan onthouden, want het vergeet-mij-nietje is een bloemetje dat bijna iedereen kent.

Het vergeet-mij-nietje wordt vaak geassocieerd met blauwe ogen, trouw en eeuwige liefde. Vrouwen droegen het vaak als teken van trouw aan een verloren of gestorven liefde. Een verhaal over waarom dit bloemetje deze naam draagt. Niet zozeer om het verhaal, maar om de gedachte erachter.

Gescheiden door de dood, kunnen we niet langer fysiek bij elkaar zijn. Maar loslaten betekent niet vergeten. Vergeet mij niet...

Willemijn Bakx
06 29 17 64 37