Dat ene moment

Dat ene moment… Er zijn momenten die blijven hangen, stil en helder. Afscheid nemen is er zo één. Niet omdat het mooi is, maar omdat het zó diep raakt. Omdat het over liefde gaat. Over verbinding. Over een leven dat gedeeld is, kort of lang, groot of klein. Door de jaren heen mochten we naast zóveel families staan. In de stilte van een kamer waar handen elkaar vasthielden. In een aula waar tranen vloeiden, soms zacht en stil, soms met een schok van verdriet. Maar ook in momenten waarop een glimlach doorbrak, omdat er herinneringen werden gedeeld die groter waren dan het verlies zelf. Verhalen over vakanties, zondagse koffie, verjaardagen, grapjes die alleen binnen die ene kring werden begrepen. Als we terugdenken aan al die mensen die we hebben mogen begeleiden, dan denken we niet alleen aan het verdriet. We denken aan warmte. Aan kracht. Aan liefde. Aan de manier waarop families elkaar vasthielden, soms letterlijk, soms in woorden. We hopen dat we in die momenten iets hebben kunnen verlichten. Niet alles, dat kan niemand, maar een stukje van de last dragen, zodat jullie konden ademen. We denken aan de vrachtwagens waarin geliefden hun laatste rit maakten, omdat dat was wie ze waren. Aan de hippie bus in felle kleuren, die zoveel zei zonder woorden. Aan de rouwfiets, eenvoudig en zacht. Aan manden die door kleinkinderen werden beschilderd met hartjes, bloemen en namen. Aan stille bloemenzeeën, maar ook aan dat ene enkele bloemetje dat net zoveel vertelde. We horen nog de muziek. “You’re simply the best.” “Ik neem jou mee.” Liedjes die levens samenvatten, die harten raakten, die herinneringen openbraken en troost gaven. Live gezongen, soms breekbaar, soms krachtig, maar altijd oprecht. We zien ballonnen de lucht in gaan, bloemzaadjes zachtjes neerdwarrelen in de wind. Kleine gebaren, groot in betekenis. Elk afscheid uniek. Elk afscheid vol verhalen. Ook de diensten op het terras van en bij Afscheidshuis Boxtel hebben hun eigen zachte kracht laten zien. Buiten, onder de lucht, met ruimte voor adem, licht en ontmoeting. Daar, waar stilte en verbondenheid vanzelfsprekend hun plek vinden. Afscheid nemen van iemand die je liefhebt is onvoorstelbaar moeilijk. Het is rauw, ongewild, soms niet te bevatten. Maar te midden van dat alles zijn er ook die momenten die zachtjes blijven. De herinneringen die niet vervagen. De liefde die niet ophoudt. En misschien is dat de stille kracht van een afscheid: dat het niet alleen een einde is, maar ook een begin. Van verdergaan met elkaar. Van dragen wat niet meer tastbaar is, maar wel voor altijd blijft. In jullie hart. In jullie hoofd. In jullie leven. Dat is wat we hopen dat we mee hebben mogen geven: licht in een donker moment. Een stukje zachtheid tussen al het harde. En de wetenschap dat jullie nooit écht alleen zijn met jullie herinneringen. Willemijn Bakx/Bakx Uitvaartzorg