Uitvaart Humor
Uitvaart humor……
Het klinkt misschien raar, of zelfs respectloos, maar er wordt ook gelachen bij een afscheid. Familieleden vertellen verhalen met een traan, maar ook momenten waar men om kan lachen. Maar eerlijk, bij een uitvaart krijg ik, als uitvaartondernemer, ook wel eens een glimlach op mijn gezicht.
Zo was er eens een crematiebijeenkomst. Ik zat met de familie te praten over persoonlijke dingen, unieke, onvergetelijke momenten. Midden in het gesprek zei opeens iemand: “Pa was verzot op zijn telefoon. Hij vond het geweldig om appjes, berichtjes, sms'jes te krijgen. Hij kon niet zonder dat mobieltje.” Iedereen knikte instemmend, en toen ontstond het briljante idee: “Laten we zijn telefoon in de kist leggen en tijdens de dienst laten afgaan, met zijn eigen ringtone: Frans Bauer, ‘Heb je even voor mij’. Dan kunnen we dat nummer ook gelijk draaien.”
Mijn adem stokte. Een mobieltje laten afgaan in de kist, tijdens de uitvaart... Dat geeft toch wel enige problemen, want een telefoon in een kist, dat mag niet vanwege de batterij. Nu was er natuurlijk de mogelijkheid om na de dienst het mobieltje weer uit de kist te halen, maar de familie zag daar toch van af. Jammer, ergens had ik toch wel willen zien hoe de gasten zouden reageren als Frans Bauer ineens op volle sterkte uit de kist klonk.
Of die keer dat er bij de kist tijdens de dienst flessen bier stonden. Niet zomaar flessen, nee, deze hadden een dag in mijn diepvries gelegen. Ze moesten ijs- en ijskoud zijn. Daar stonden ze, met condens en een glas erbij. Toen de gasten afscheid namen, pakte iemand de fles maakte deze open en schonk het glas in en zette deze op de kist. “Hij heeft onderhand wel dorst gekregen,” zei hij droogjes. En eerlijk is eerlijk, iedereen was het daar roerend mee eens. Het zou zomaar een scène uit een film kunnen zijn, maar nee, dit gebeurde echt. Er is later door iedereen een pilsje gedronken. Ze hadden allemaal dorst gekregen.
En dan was er die keer dat er een thuisopbaring was. We zaten aan tafel en de familie vroeg me waarom er rode vlekken op de rug van mijnheer zaten. Nu moet ik bekennen dat ik, in mijn naïviteit, geen seconde nadacht over de implicaties van de vraag. Ik legde uit waarom dat zo was, medisch verantwoord en al. Maar enige tijd later kon mijn nieuwsgierigheid het niet meer aan en vroeg ik aan de familie waarom ze die vraag eigenlijk stelden. “O ja,” zeiden ze nonchalant, “we hebben hem gisteren uitgekleed. We wilden gewoon even weten hoe zijn lichaam eruitzag…”
Heb nog veel meer van deze momenten. Zal er wel eens meer over schrijven. Er zijn ook momenten die ik in deze column echt niet kan beschrijven, maar waar ik nog steeds om kan lachen. Soms denk ik wel eens, als iemand al deze verhalen zou verzamelen, dat er een soapserie van gemaakt zou kunnen worden. “Six Feet Under”, maar dan met een flinke scheut humor.
Het klinkt misschien raar, of zelfs respectloos, maar er wordt ook gelachen bij een afscheid. Familieleden vertellen verhalen met een traan, maar ook momenten waar men om kan lachen. Maar eerlijk, bij een uitvaart krijg ik, als uitvaartondernemer, ook wel eens een glimlach op mijn gezicht.
Zo was er eens een crematiebijeenkomst. Ik zat met de familie te praten over persoonlijke dingen, unieke, onvergetelijke momenten. Midden in het gesprek zei opeens iemand: “Pa was verzot op zijn telefoon. Hij vond het geweldig om appjes, berichtjes, sms'jes te krijgen. Hij kon niet zonder dat mobieltje.” Iedereen knikte instemmend, en toen ontstond het briljante idee: “Laten we zijn telefoon in de kist leggen en tijdens de dienst laten afgaan, met zijn eigen ringtone: Frans Bauer, ‘Heb je even voor mij’. Dan kunnen we dat nummer ook gelijk draaien.”
Mijn adem stokte. Een mobieltje laten afgaan in de kist, tijdens de uitvaart... Dat geeft toch wel enige problemen, want een telefoon in een kist, dat mag niet vanwege de batterij. Nu was er natuurlijk de mogelijkheid om na de dienst het mobieltje weer uit de kist te halen, maar de familie zag daar toch van af. Jammer, ergens had ik toch wel willen zien hoe de gasten zouden reageren als Frans Bauer ineens op volle sterkte uit de kist klonk.
Of die keer dat er bij de kist tijdens de dienst flessen bier stonden. Niet zomaar flessen, nee, deze hadden een dag in mijn diepvries gelegen. Ze moesten ijs- en ijskoud zijn. Daar stonden ze, met condens en een glas erbij. Toen de gasten afscheid namen, pakte iemand de fles maakte deze open en schonk het glas in en zette deze op de kist. “Hij heeft onderhand wel dorst gekregen,” zei hij droogjes. En eerlijk is eerlijk, iedereen was het daar roerend mee eens. Het zou zomaar een scène uit een film kunnen zijn, maar nee, dit gebeurde echt. Er is later door iedereen een pilsje gedronken. Ze hadden allemaal dorst gekregen.
En dan was er die keer dat er een thuisopbaring was. We zaten aan tafel en de familie vroeg me waarom er rode vlekken op de rug van mijnheer zaten. Nu moet ik bekennen dat ik, in mijn naïviteit, geen seconde nadacht over de implicaties van de vraag. Ik legde uit waarom dat zo was, medisch verantwoord en al. Maar enige tijd later kon mijn nieuwsgierigheid het niet meer aan en vroeg ik aan de familie waarom ze die vraag eigenlijk stelden. “O ja,” zeiden ze nonchalant, “we hebben hem gisteren uitgekleed. We wilden gewoon even weten hoe zijn lichaam eruitzag…”
Heb nog veel meer van deze momenten. Zal er wel eens meer over schrijven. Er zijn ook momenten die ik in deze column echt niet kan beschrijven, maar waar ik nog steeds om kan lachen. Soms denk ik wel eens, als iemand al deze verhalen zou verzamelen, dat er een soapserie van gemaakt zou kunnen worden. “Six Feet Under”, maar dan met een flinke scheut humor.