Vergeet mij nietje

Vergeet mij nietje…

We hopen allemaal niet vergeten te worden. Iemand aandacht geven, in welke vorm dan ook, zorgt ervoor dat diegene zich niet vergeten voelt. Het zorgt ervoor dat je voelt dat je ertoe doet, dat er aan je gedacht wordt. Niet alleen zijn, maar samen. Wanneer je afscheid van iemand moet nemen door de dood dan willen we ook niet dat die persoon, die voor ons belangrijk was, vergeten zal worden. Vaak zeggen we ook: Je bent pas dood wanneer je vergeten wordt en niemand meer je naam noemt.

Ik herinner mij een voorbespreking. Ik zat aan tafel met een jonge moeder, uitbehandeld. Een moeder van drie jonge kinderen onder de zeven jaar. Ik weet nog goed dat ze op een gegeven moment zachtjes zei: “Ik hoop wel dat mijn kinderen mij niet zullen vergeten.” Deze zin zat vol van verdriet, maar ook van hoop. Ze wilde zo graag dat haar kinderen zouden weten hoeveel ze van hen hield, haar wens om ze te zien opgroeien, haar hoop voor hun toekomst, hun leven. Ik vertelde haar dat het heel mooi zou zijn als ze voor ieder kind een eigen boekje zou maken. Met haar persoonlijke herinneringen, haar verdriet van afscheid nemen, maar ook met de hoop die zij had voor haar kinderen. Dat heeft ze gedaan. Met haar man spraken we af dat hij zou bepalen wanneer elk kind kind klaar zou zijn om dat boekje te krijgen en erin te lezen. Zo werd zij onvergetelijk, voor haar kinderen…

Niet vergeten worden. Bij een afscheid, een afscheidsdienst komt dit ook altijd terug. Samen herinneringen delen, samen praten over gebeurtenissen... dingen die je samen meegemaakt hebt zijn zo belangrijk. Dit samen delen, het noemen van de naam. Dit zorgt ervoor dat de dood wordt overwonnen doordat iemand dan blijft voortleven. In de verhalen, in de gedachten. 

Vaak worden ook bloemzaadjes van vergeet-mij-nietjes uitgedeeld na een afscheidsbijeenkomst. De naam spreekt al de wens uit. Daarbij is de hoop dat wanneer de kleine blauwe bloemetjes te zien zijn, je ook terugdenkt aan diegene van wie je afscheid hebt moeten nemen. Bijna overal ziet je dit kleine, blauwe bloemetje in tuinen, bloemenwinkels, tuincentra, wegbermen, bosranden, slootkanten en weiden groeien. 

Het vergeet-mij-nietje wordt in veel verhalen vergeleken met blauwe ogen, trouw en voortdurende liefde. Het werd vaak door vrouwen gedragen als teken van trouw en 'eeuwige liefde' voor een verloren en/of gestorven liefde. Heb jij je wel eens afgevraagd hoe het aan haar bijzondere naam is gekomen? Ik ben op een gegeven moment, voor een dienst op zoek gegaan naar het verhaal achter de naam van dit bloemetje. Ik vond er een paar.

Toen de planten werden geschapen kregen ze van God niet alleen een vorm, een geur en een kleur, maar ook een naam. Onder de nieuwe planten was ook een lief, klein, blauw bloemetje met een prachtig geel hartje. Onder de indruk van alle gebeurtenissen bij de schepping keek ze met grote ogen rond hoe alle planten een naam kregen en vergat op te letten. Toen alle planten een naam hadden gekregen, was ze haar eigen naam vergeten. "Weet jij hoe ik heet?" vroeg ze aan alle grote en kleine planten. "Ik ben mijn naam vergeten." Maar geen enkele plant kon het haar vertellen. Na lang aarzelen ging ze tenslotte naar de Schepper en zei: “Ik ben een beetje dom, ik ben mijn naam vergeten. Hoe heet ik?” Deze keek haar hoofdschuddend aan en antwoordde slechts met drie woorden: “Vergeet mij niet!” Beschaamd kroop het plantje weg, tussen het hoge gras. En daar staat ze vandaag de dag nog steeds. Altijd steekt ze haar blauwe kopje tussen de begroeiing uit. En als iemand vraagt hoe ze heet, antwoord ze nog altijd beschroomd: “vergeet mij niet”. En dat is een naam die iedereen kan onthouden, want het vergeet-mij-nietje is een plantje dat bijna iedereen van naam kent.

Een ander verhaal gaat over twee geliefden, die samen langs de Donau liepen. De man zag een groep blauwe bloemetjes bloeien op een klein eilandje in het midden van de rivier en merkte op dat zij even blauw van kleur waren als de ogen van zijn geliefde. Ondanks haar protest deed de man zijn schoenen uit en zwom naar het eilandje, waar hij een bosje van de bloemen plukte. Toen hij echter terug wilde zwemmen, werd hij overvallen door kramp en de kracht van de stroming van het koude water. Hij gooide de bloemen naar zijn vriendin en schreeuwde 'Vergeet me niet!", waarna hij door het water werd meegesleurd. 

Twee verhaaltjes over waarom dit blauwe bloempje deze naam heeft gekregen, waarbij het gaat om de gedachte die erachter zit. De vraag van iemand die dood gaat en ook de wens van de nabestaanden voor diegene: vergeet mij niet... De dood scheidt mensen van elkaar, zorgt ervoor dat ze elkaar los moeten laten. Maar iemand vergeten, dat gebeurt nooit...

Willemijn Bakx
06 29 17 64 37
www.bakx-uitvaartzorg.nl
info@bakx-uitvaartzorg.nl
www.afscheidshuisliempde.nl