Een kaarsje voor jou.....
Een kaarsje voor jou …
Ik open Facebook en zie allerlei foto’s voorbijkomen van brandende kaarsen in het donker. Weer een van de vele mooie momenten waarop wij hier in Nederland aan elkaar willen laten zien dat onze gedachten, waardering, bewondering bij anderen is. Ons leven is zo veranderd, het geeft ons ook onzekerheid en angst.
Ook mijn werk is anders geworden. Het belangrijkste van mijn werk als uitvaartbegeleidster, aandacht geven, aanwezig zijn, het helpen wordt bijna onmogelijk gemaakt door de regels. Wat gisteren nog was toegestaan, mag nu plotseling niet meer. Alle contacten moeten vermeden worden en moet per telefoon of mail gebeuren. Dan kan ik echt mijn werk niet doen. Dus ik ga toch naar familie toe. Minimaal handschoenen en afstand houden. Zo moeilijk…
Overlijdt er iemand in een zorginstelling, dan moeten wij de overledene meteen komen ophalen. Maar wat te doen als diegene daar samen met de partner woonde? Dan mag de partner niet mee. Erger nog, hij of zij mag eigenlijk niet eens bij de afscheidsbijeenkomst aanwezig zijn. Ze mogen de zorginstelling niet uit en als ze dat toch doen dan moeten ze 14 dagen in quarantaine. Dit is niet te bevatten, je hebt al afscheid moeten nemen van je grote liefde, van iemand met wie je zoveel jaren samen bent en dan mag je niet aanwezig zijn, samen met je naasten, bij de afscheidsbijeenkomst. Want samen zijn, een hand vasthouden zijn zulke belangrijke dingen. Regels zijn regels, maar binnen de regels kun je toch nog veel.
En dat is wat ik nu doe. Ik blijf zoeken, met families, met andere uitvaartbegeleiders, met al die fantastische mensen met wie ik samenwerk, hoe we toch zo veel mogelijk kunnen helpen. Nieuwe gebruiken ontstaan. De erehaag met de gepaste 1,5 meter langs de weg. Maar ja, dit is groepsvorming en dat mag niet meer. Dan doen we het gewoon omgekeerd. De rouwauto staat voor de oprit van het woonhuis, eventueel de achterklep open, en een stoet van auto’s rijdt voorbij. Een laatste groet vanuit de auto, een moment stilstaan. Ik neem dan de bloemen in ontvangst voor de familie.
Rouwbezoek is nu ook niet meer op één moment, maar op vele momenten. Dan zijn mijn beide Afscheidshuizen, Nieuwstraat 8 en Heidonk 19, zo’n geweldige uitkomst. Een privé huis om afscheid te nemen, in kleine groepjes, wanneer de familie dit wil.
Ook de afscheidsbijeenkomst. Niet meer dan 30 mensen. Geen koffietafel, maar bovenal de gepaste afstand. Gelukkig niet voor iedereen. Naaste gezinsleden mogen wel bij elkaar zitten. Een dienst in de aula met een livestream verbinding. Ik betrek nu ook de mensen thuis heel direct in de dienst. Ik vraag ze thuis om een kaarsje aan te steken, een foto te maken en deze naar de familie te appen. Zo blijf je zoeken naar mogelijkheden binnen de regels. Een bijeenkomst op het kerkhof. De familie staat of zit in een kring om de kist. Gedichten worden voorgelezen, het levensverhaal wordt verteld, kaarsen worden aangestoken.
Of gebruik maken van een rouwkamer, waar mensen bij elkaar mogen zijn met de overledene. Daar kunnen ze dan muziek draaien, samen herinneringen delen, samen zijn in het verdriet. Had toevallig een tas meegenomen……. Een boodschappentas met thermoskannen koffie/thee, koekjes, papieren bekertjes. Want alles wordt na afloop weer meegenomen. Hoe belangrijk is nu een persoonlijke gedenkpagina waar herinneringen, wensen, gedachten, een kaarsje, een foto geplaatst kunnen worden. De familie ontvangt een boekje met alle geplaatste reacties. Later, wanneer het weer mag, bij elkaar komen. Het leven vieren, een herdenkingsbijeenkomst.
Deze periode zorgt ervoor dat alle creativiteit boven komt. Nu vooral is het zo belangrijk om samen met de familie op zoek te gaan naar alle mogelijkheden waardoor het toch een mooi, warm afscheid kan worden.
Ik heb buiten in mijn tuin een grote kaars aangestoken. Ik laat deze branden. Branden voor alle vaders en moeders, broers en zussen, kinderen en kleinkinderen. Voor alle familie, vrienden en bekenden die stilletjes thuis zitten. Met hun verdriet, met hun lege plekje, soms ook ongewild alleen… Voor al deze mensen die afscheid moeten nemen steek ik een kaarsje aan en ik zal dit, voor jullie, heel lang laten branden…
Ik brand dit lichtje voor jou
een teken dat ik aan je denk.
Ik hoop dat dit kleine,
warme, levende vlammetje
je kracht, hoop,
licht en liefde schenkt.
Willemijn Bakx
www.bakx-uitvaartzorg.nl
06 29 17 64 37
Ik open Facebook en zie allerlei foto’s voorbijkomen van brandende kaarsen in het donker. Weer een van de vele mooie momenten waarop wij hier in Nederland aan elkaar willen laten zien dat onze gedachten, waardering, bewondering bij anderen is. Ons leven is zo veranderd, het geeft ons ook onzekerheid en angst.
Ook mijn werk is anders geworden. Het belangrijkste van mijn werk als uitvaartbegeleidster, aandacht geven, aanwezig zijn, het helpen wordt bijna onmogelijk gemaakt door de regels. Wat gisteren nog was toegestaan, mag nu plotseling niet meer. Alle contacten moeten vermeden worden en moet per telefoon of mail gebeuren. Dan kan ik echt mijn werk niet doen. Dus ik ga toch naar familie toe. Minimaal handschoenen en afstand houden. Zo moeilijk…
Overlijdt er iemand in een zorginstelling, dan moeten wij de overledene meteen komen ophalen. Maar wat te doen als diegene daar samen met de partner woonde? Dan mag de partner niet mee. Erger nog, hij of zij mag eigenlijk niet eens bij de afscheidsbijeenkomst aanwezig zijn. Ze mogen de zorginstelling niet uit en als ze dat toch doen dan moeten ze 14 dagen in quarantaine. Dit is niet te bevatten, je hebt al afscheid moeten nemen van je grote liefde, van iemand met wie je zoveel jaren samen bent en dan mag je niet aanwezig zijn, samen met je naasten, bij de afscheidsbijeenkomst. Want samen zijn, een hand vasthouden zijn zulke belangrijke dingen. Regels zijn regels, maar binnen de regels kun je toch nog veel.
En dat is wat ik nu doe. Ik blijf zoeken, met families, met andere uitvaartbegeleiders, met al die fantastische mensen met wie ik samenwerk, hoe we toch zo veel mogelijk kunnen helpen. Nieuwe gebruiken ontstaan. De erehaag met de gepaste 1,5 meter langs de weg. Maar ja, dit is groepsvorming en dat mag niet meer. Dan doen we het gewoon omgekeerd. De rouwauto staat voor de oprit van het woonhuis, eventueel de achterklep open, en een stoet van auto’s rijdt voorbij. Een laatste groet vanuit de auto, een moment stilstaan. Ik neem dan de bloemen in ontvangst voor de familie.
Rouwbezoek is nu ook niet meer op één moment, maar op vele momenten. Dan zijn mijn beide Afscheidshuizen, Nieuwstraat 8 en Heidonk 19, zo’n geweldige uitkomst. Een privé huis om afscheid te nemen, in kleine groepjes, wanneer de familie dit wil.
Ook de afscheidsbijeenkomst. Niet meer dan 30 mensen. Geen koffietafel, maar bovenal de gepaste afstand. Gelukkig niet voor iedereen. Naaste gezinsleden mogen wel bij elkaar zitten. Een dienst in de aula met een livestream verbinding. Ik betrek nu ook de mensen thuis heel direct in de dienst. Ik vraag ze thuis om een kaarsje aan te steken, een foto te maken en deze naar de familie te appen. Zo blijf je zoeken naar mogelijkheden binnen de regels. Een bijeenkomst op het kerkhof. De familie staat of zit in een kring om de kist. Gedichten worden voorgelezen, het levensverhaal wordt verteld, kaarsen worden aangestoken.
Of gebruik maken van een rouwkamer, waar mensen bij elkaar mogen zijn met de overledene. Daar kunnen ze dan muziek draaien, samen herinneringen delen, samen zijn in het verdriet. Had toevallig een tas meegenomen……. Een boodschappentas met thermoskannen koffie/thee, koekjes, papieren bekertjes. Want alles wordt na afloop weer meegenomen. Hoe belangrijk is nu een persoonlijke gedenkpagina waar herinneringen, wensen, gedachten, een kaarsje, een foto geplaatst kunnen worden. De familie ontvangt een boekje met alle geplaatste reacties. Later, wanneer het weer mag, bij elkaar komen. Het leven vieren, een herdenkingsbijeenkomst.
Deze periode zorgt ervoor dat alle creativiteit boven komt. Nu vooral is het zo belangrijk om samen met de familie op zoek te gaan naar alle mogelijkheden waardoor het toch een mooi, warm afscheid kan worden.
Ik heb buiten in mijn tuin een grote kaars aangestoken. Ik laat deze branden. Branden voor alle vaders en moeders, broers en zussen, kinderen en kleinkinderen. Voor alle familie, vrienden en bekenden die stilletjes thuis zitten. Met hun verdriet, met hun lege plekje, soms ook ongewild alleen… Voor al deze mensen die afscheid moeten nemen steek ik een kaarsje aan en ik zal dit, voor jullie, heel lang laten branden…
Ik brand dit lichtje voor jou
een teken dat ik aan je denk.
Ik hoop dat dit kleine,
warme, levende vlammetje
je kracht, hoop,
licht en liefde schenkt.
Willemijn Bakx
www.bakx-uitvaartzorg.nl
06 29 17 64 37