De grote schoonmaak......
De grote schoonmaak…
Het hangt in de lucht. Je voelt de siddering. Mensen zijn anders, vrolijker, opgelaten, vol energie en losser. Waarom? Gewoon, omdat de beperkingen van de afgelopen 2 jaar gaan vervallen. Wat een geweldige timing. Met carnaval. Een feest waarbij je al helemaal los mag gaan. Facebook explodeert van de berichtjes over optochten. Lees de agenda van horecabedrijven die vol los mogen gaan. Allerlei verkleedpakjes die te koop worden aangeboden of te koop worden gevraagd. Eindelijk is het dan zover, we mogen weer.
Ik word ook meegenomen door de ‘bevrijding’, voel mezelf ook vrolijker. Ik krijg de mailtjes binnen van leveranciers met wat allemaal weer mogelijk is. De crematoria sturen een lijst met de nieuwe regels. Beter gezegd, een lijst met regels die vervallen. Er mogen weer meer gasten komen. Dat voorkomt toch wel weer veel verdriet bij families die niet die mensen uit willen nodigen bij een afscheidsbijeenkomst met wie zij samen afscheid willen nemen. De 1,5 meter wordt losgelaten. Gasten hoeven niet meer buiten te wachten tot ze binnen mogen. De placeerders bestaan niet meer. Niets meer plaatsen toewijzen. Iedereen kan gewoon gaan zitten waar ze willen en naast wie ze willen. Maar vooral ook dat (door mij vervloekte) mondkapje hoeft niet meer. Dat is al een vooruitgang. Praten met elkaar is weer gewoon mogelijk. Koffie en worstenbroodjes worden weer geserveerd. Je mag rondlopen. Je mag iemand omhelzen, even vasthouden, even knuffelen. Terwijl ik dit schrijf wordt ik er al blij van.
Ik wilde ook meteen alle dingen opruimen die mij aan corona herinneren en nu ook niet meer nodig zijn. Dat werd echter een ware belevenis. Ik zag een doosje zwarte handschoenen staan en dacht nog naïef, die zet ik even op zolder. Ik pakte deze doos, maar er stond nog een doos en nog een. 250 niet medische blauwe mondkapjes. 200 niet medische zwarte mondkapjes. 200 zwarte medische mondkapjes. 500 medische blauwe mondkapjes. In een paniekreactie aangeschaft. Dom natuurlijk, want blauw is niet de kleur die ik wilde gebruiken. Daar stonden nog 20 veiligheidsbrillen, een doos wegwerp schoenbeschermers. 5 liter ontsmettingsmiddel. Tiental flacons om je handen te ontsmetten. Dozen blauwe latex handschoen, witte latex handschoenen, een zakje met een tiental roze latex handschoenen. Ik weet al niet meer van wie ik deze gekregen heb en waarom. Mondkapjes in allerlei kleuren, vrolijke motieven. In de auto lag nog een tasje met een noodpakket beschermingsmateriaal, voor het geval dat. Een doosje met 25 zelftesten.
Ik pakte een grote krat en begon alles te verzamelen. Eén krat was niet voldoende. In allerlei kamers, kasten, tassen, dozen kwam ik steeds meer tegen. Ik loop naar de zolder om alles, heel ver weg, te zetten. Zie ik een grote doos staan met allerlei Chinese tekens. Ik kijk ernaar, wat zit daar nu weer in. Ach ja, 300 gele veiligheidsschorten. Wat een collectie coronabeschermingsmiddelen. Heerlijk om dat weg te zetten. Trouwens, als iemand interesse heeft om het over te nemen... Voor een leuk prijsje mag je contact met mij opnemen.
We mogen weer. Er zijn geen beperkingen meer. Ik was van plan geweest om begin januari een tweede rouwwandeling te laten plaatsvinden. Dat mocht toen niet. Alles af moeten zeggen. Maar nu mag het weer. Deze wandeling heeft ook meteen en andere naam gekregen. Rouwwandeling klinkt zo somber, terwijl het eigenlijk een hele fijn wandeling is. Wandelen met anderen, praten, luisteren, leren, loslaten. Daarom heet het nu ‘Wandeling met herinneringen’. Op zondag 10 april zal de tweede ‘Wandeling met herinneringen’ plaatsvinden. We verzamelen in het Afscheidshuis Boxtel en drinken daar eerst een kopje koffie. Dan wandelen we naar begraafplaats Munsel. Ik vertel over de geschiedenis, de vele mogelijkheden die daar zijn. Maar veel belangrijker, we praten samen, vertellen elkaar herinneringen. Daarna wandelen we weer terug naar het Afscheidshuis Boxtel voor een lekker kopje soep en praten we na, praten we over, luisteren we naar…
Ondanks dat er dit keer meer mensen mee mogen wandelen is het wel fijn wanneer je je opgeeft. Zou jammer zijn wanneer de soep te snel op is. Of dat lekkere gebakje ook al weg is. Laat staan dat er geen koffie meer is. Dus we gaan weer. We mogen weer. Het kan weer. Wil je graag meelopen, je kunt je opgeven bij Miriam van Breugel van Mijn herdenking en natuurlijk ook bij mij.
Heerlijk dat alles weer mag. Dat alles weer kan. Dat we weer ‘menselijk’ contact met elkaar mogen hebben. Het was ook fijn om alle coronaspullen te verzamelen en op te ruimen. Deed me denken aan vroeger. Toen bestond er nog de grote schoonmaak. Het hele huis werd opgeruimd in het voorjaar. Als een nieuwe start, als een nieuw begin. En zo voelt het ook.
Heerlijk, die grote schoonmaak…
Willemijn Bakx
0629176437
www.bakx-uitvaartzorg.nl
www.bakxafscheidshuizen.nl
Het hangt in de lucht. Je voelt de siddering. Mensen zijn anders, vrolijker, opgelaten, vol energie en losser. Waarom? Gewoon, omdat de beperkingen van de afgelopen 2 jaar gaan vervallen. Wat een geweldige timing. Met carnaval. Een feest waarbij je al helemaal los mag gaan. Facebook explodeert van de berichtjes over optochten. Lees de agenda van horecabedrijven die vol los mogen gaan. Allerlei verkleedpakjes die te koop worden aangeboden of te koop worden gevraagd. Eindelijk is het dan zover, we mogen weer.
Ik word ook meegenomen door de ‘bevrijding’, voel mezelf ook vrolijker. Ik krijg de mailtjes binnen van leveranciers met wat allemaal weer mogelijk is. De crematoria sturen een lijst met de nieuwe regels. Beter gezegd, een lijst met regels die vervallen. Er mogen weer meer gasten komen. Dat voorkomt toch wel weer veel verdriet bij families die niet die mensen uit willen nodigen bij een afscheidsbijeenkomst met wie zij samen afscheid willen nemen. De 1,5 meter wordt losgelaten. Gasten hoeven niet meer buiten te wachten tot ze binnen mogen. De placeerders bestaan niet meer. Niets meer plaatsen toewijzen. Iedereen kan gewoon gaan zitten waar ze willen en naast wie ze willen. Maar vooral ook dat (door mij vervloekte) mondkapje hoeft niet meer. Dat is al een vooruitgang. Praten met elkaar is weer gewoon mogelijk. Koffie en worstenbroodjes worden weer geserveerd. Je mag rondlopen. Je mag iemand omhelzen, even vasthouden, even knuffelen. Terwijl ik dit schrijf wordt ik er al blij van.
Ik wilde ook meteen alle dingen opruimen die mij aan corona herinneren en nu ook niet meer nodig zijn. Dat werd echter een ware belevenis. Ik zag een doosje zwarte handschoenen staan en dacht nog naïef, die zet ik even op zolder. Ik pakte deze doos, maar er stond nog een doos en nog een. 250 niet medische blauwe mondkapjes. 200 niet medische zwarte mondkapjes. 200 zwarte medische mondkapjes. 500 medische blauwe mondkapjes. In een paniekreactie aangeschaft. Dom natuurlijk, want blauw is niet de kleur die ik wilde gebruiken. Daar stonden nog 20 veiligheidsbrillen, een doos wegwerp schoenbeschermers. 5 liter ontsmettingsmiddel. Tiental flacons om je handen te ontsmetten. Dozen blauwe latex handschoen, witte latex handschoenen, een zakje met een tiental roze latex handschoenen. Ik weet al niet meer van wie ik deze gekregen heb en waarom. Mondkapjes in allerlei kleuren, vrolijke motieven. In de auto lag nog een tasje met een noodpakket beschermingsmateriaal, voor het geval dat. Een doosje met 25 zelftesten.
Ik pakte een grote krat en begon alles te verzamelen. Eén krat was niet voldoende. In allerlei kamers, kasten, tassen, dozen kwam ik steeds meer tegen. Ik loop naar de zolder om alles, heel ver weg, te zetten. Zie ik een grote doos staan met allerlei Chinese tekens. Ik kijk ernaar, wat zit daar nu weer in. Ach ja, 300 gele veiligheidsschorten. Wat een collectie coronabeschermingsmiddelen. Heerlijk om dat weg te zetten. Trouwens, als iemand interesse heeft om het over te nemen... Voor een leuk prijsje mag je contact met mij opnemen.
We mogen weer. Er zijn geen beperkingen meer. Ik was van plan geweest om begin januari een tweede rouwwandeling te laten plaatsvinden. Dat mocht toen niet. Alles af moeten zeggen. Maar nu mag het weer. Deze wandeling heeft ook meteen en andere naam gekregen. Rouwwandeling klinkt zo somber, terwijl het eigenlijk een hele fijn wandeling is. Wandelen met anderen, praten, luisteren, leren, loslaten. Daarom heet het nu ‘Wandeling met herinneringen’. Op zondag 10 april zal de tweede ‘Wandeling met herinneringen’ plaatsvinden. We verzamelen in het Afscheidshuis Boxtel en drinken daar eerst een kopje koffie. Dan wandelen we naar begraafplaats Munsel. Ik vertel over de geschiedenis, de vele mogelijkheden die daar zijn. Maar veel belangrijker, we praten samen, vertellen elkaar herinneringen. Daarna wandelen we weer terug naar het Afscheidshuis Boxtel voor een lekker kopje soep en praten we na, praten we over, luisteren we naar…
Ondanks dat er dit keer meer mensen mee mogen wandelen is het wel fijn wanneer je je opgeeft. Zou jammer zijn wanneer de soep te snel op is. Of dat lekkere gebakje ook al weg is. Laat staan dat er geen koffie meer is. Dus we gaan weer. We mogen weer. Het kan weer. Wil je graag meelopen, je kunt je opgeven bij Miriam van Breugel van Mijn herdenking en natuurlijk ook bij mij.
Heerlijk dat alles weer mag. Dat alles weer kan. Dat we weer ‘menselijk’ contact met elkaar mogen hebben. Het was ook fijn om alle coronaspullen te verzamelen en op te ruimen. Deed me denken aan vroeger. Toen bestond er nog de grote schoonmaak. Het hele huis werd opgeruimd in het voorjaar. Als een nieuwe start, als een nieuw begin. En zo voelt het ook.
Heerlijk, die grote schoonmaak…
Willemijn Bakx
0629176437
www.bakx-uitvaartzorg.nl
www.bakxafscheidshuizen.nl